Bazen düşünürüm kendi kendime. Gerçekten bu hayatı yaşayabiliyor muyuz? Zevk alabiliyor muyuz? Mutlu muyuz? Eminim ki tüm bunlara ulaşanların sayısı oldukça az. Barışçıl yapıda değildir insanoğlu. Her zaman kendisi için en iyisini ister. Başkaları ne düşünür ne ister, hayat çizelgesinden geçirmez. Kimisi çok harcar kimisi hiç harcamaz. Peki ya sonra? Tamamen bir boşluk içerisinde sonsuz uyku hakkına tabii oluruz. Aklımızda yaptıklarımız, yapamadıklarımız, hayal kırıklıkları, en iyi proje fikirleri, en masum aşk itirafları ve daha birçok fazlası bizimle birlikte kimsenin ulaşamayacağı bir kitaplık benzeri depolama alanında eskimiş bir kitap edasıyla yerini alır sonsuza dek. Tüm yaşam sona erer. Bunun için mi saatlerimizi, vakitlerimizi harcıyoruz? Bir hiç için mi?
Klasik müzik dinlerken ve aynı zamanda gözünde bir gram uyku yokken tavanı seyre dalmışken hissedersin hayatın gereksiz olduğunu. Olumlu veya olumsuz şekilde tüm yaşanmışlıklar bir film şeridi gibi kayar gider. Birkaç saat sonrasında yaşanacaklardan bir haber olup da nasıl yıllar sonrasına hayaller kurabiliyoruz ki? O zamana kadar yaşayacağımızın garantisini ne zaman imzaladık?
Gözümüzde eski yıllara ait maziler canlanırken bugünü düşünüyoruz aynı zamanda. Aradan yıllar geçse de bazılarını çok net hatırlıyoruz. Ne kadar mutlu olduğumuzu, mutsuz olduğumuzu, aklımıza kazınmış olan kötü anıları, bir türlü atılmayan adeta kendimizi aşağılık birisi olarak nitelendirdiğimiz anıları.. Hepsini anımsıyoruz ve mahvediyoruz. Peki bunun bize hiçbir faydası olmadığını hatta zararı olduğunu beynimiz indirgeyemiyor mu?
Klasik müzik dinlerken ve aynı zamanda gözünde bir gram uyku yokken tavanı seyre dalmışken hissedersin hayatın gereksiz olduğunu. Olumlu veya olumsuz şekilde tüm yaşanmışlıklar bir film şeridi gibi kayar gider. Birkaç saat sonrasında yaşanacaklardan bir haber olup da nasıl yıllar sonrasına hayaller kurabiliyoruz ki? O zamana kadar yaşayacağımızın garantisini ne zaman imzaladık?
Gözümüzde eski yıllara ait maziler canlanırken bugünü düşünüyoruz aynı zamanda. Aradan yıllar geçse de bazılarını çok net hatırlıyoruz. Ne kadar mutlu olduğumuzu, mutsuz olduğumuzu, aklımıza kazınmış olan kötü anıları, bir türlü atılmayan adeta kendimizi aşağılık birisi olarak nitelendirdiğimiz anıları.. Hepsini anımsıyoruz ve mahvediyoruz. Peki bunun bize hiçbir faydası olmadığını hatta zararı olduğunu beynimiz indirgeyemiyor mu?
